زبان لکنت گرفته در مقامت /شباب اهل جنت،روح ایمان

بُود مقصود من مدح و ثنایت /مدد کن ای شهنشاه کریمان

کریمی و گدا بسیار داری /گدایی درت اوج کمال است

مرا هم از کرم سیراب گردان /دلم شیدای لبخند وصال است

مرا با سوز عشقت پروراندی /ز لطف تو یقین اینجا رسیدم

مرا دوری ز نامت مرگ باشد /احد هستی و مانندت ندیدم

دل من را به یک نیمه نگاهت /گرفتار جمال و روی خود کن

ندیدم خیری از دوری رویت ‌/مرا هم پاسبان کوی خود کن

تویی معبود و دین و قبله گاهم /حرم داری میان قلب شیدا

زمین صحنت،فلک هم گنبد تو /مرا بنویس، از زُوّار زهرا

صفات بی شماری در مقامت /ولی از فاطمه دل میبری تو

تو زهرایی ترین فرد جهانی /عزیز قلب و جان مادری تو

یقین مدح شما کار کسی نیست /به جز زهرا و حیدر، ذات منان

مرا هم جان عبدالله و قاسم /اسیر و (عبد) درگاهت بگردان

روزی جهان نیست فقط بر زَر و ثروت

روزی حقیقی است یقین عشق تو قاسم

عسل بارد ز شهدِ نامِ قاسم /عجب نام قشنگ و دلربایی

غلام درگهش عبد خداوند /کند بر قلب عُشاقش خدایی

دلیلِ مستیِ ما روی قاسم /جمالی که دلیل لُکنتم شد

اگر گفتم سگ درگاه اویم /خدا داند دلیل عزتم شد

مرا ماه رخ زیبای قاسم /به راه عشق و ایمان آشنا کرد

دلیلش سجده بر ماهِ رخش بود /اگر این قلب و دل یاد خدا کرد

دل من از ازل مجنون قاسم /خوشم زین عشق فرزند کرامت

تمام آرزویم من همین است /که باشم تا ابد (عبد) و غلامت

قاسمُ الارزاقی و من هم گرفتار توام /از همان روز ازل مدهوش ديدار توام

پسر مه رویِ ارباب حسن،يا قاسم /تا نفس هست يقين عبد بدهکار توام

نگهم خورد به يک رُخ ،که تمثال شماست /من ز آن روز دگر، عاشق بيمار توام

تو کريم ابن کريمی و شاهنشاهه دلم /تا نفس هست کريما من هوادار توام

اين هم از لطف خودت بر منِ سائل بوده /که به اين مفتخرم من سگ دربار توام

سرخوشم گشته پناهم کنج ميخانه ی تو /جلوه و مظهر حق عاشق ديدار توام

سيزده ساله ای و ساقی لشکر به تو گفت /تو بزن ضربه که من عاشق پيکار توام

تو نگه به ما نکردی و فقط بخشيدی /ساجد اين کَرم و بخشش بسيار توام

برود هر که دلش خواست پی حور و بهشت /من که مجنون همين چرخش پرگار توام

که مدبر تويی و قاسم الارزاق تويی /و تو معبود دلی،قبله ی عشاق تويی

اگر دارد سلیمان ملک و دربان

یقیناً رفته در کوی کریمان

به حال سجده ذکری گفته بر لب

غلامم بر سرایت یا حسن جان