عابد ميخانه يارم، مرا با غم چه کار

عشق من زلف نگار و آن خم گيسويِ يار

دل اگر مست رخ مهدي شود، ديگر چه غم

غم شود سهم دلي که نيست مجنون نگار

ما نديده عاشق رويت شديم،ياابن الحسن

عشق يعني پيروي از تو ،به اسم انتظار

هر کسي سهمش نباشد اسم و رسم منتظر

منتظر يعني هميشه در پيِ لبخند يار

گر شود لبخند او سهمِ کسي در زندگي

عقل حيران ميشود، دل ميشود مهو نگار

تو بتابان نور رويت،بر دل مجروح ما

تا بگيرد قلب ما، بر درگه جانان قرار

به هلالِ ابروانِ قمرِ عشق قسم، آن دلبر /که بُود خالق سلمان گوشه ي چشم قمر

برقِ چشمان ابالفضل بُود،چون دم تيغ /از نگاهش به فرار است عدو، سمت سقر

ضربه هايش حيدري،وِتر بود و آهنين /يا ز سر او دشمنش را نصف ميکرد ،يا کمر

غيرتُ الله بُود ،تک يلِ بي مثل علي /نعره ميزد چاک ميخورد از عدويِ او جگر

گر که درهم ميکشيد ابرويِ خود سمتِ کسي /پس نمي ماند از عدويش در فلک حتي اثر

مَه بُود جلوه اي از صورتِ ماه ساقي /گيسويش حبل خدا و صورتش، مثلِ گُهر

سرو قامت، ماه طلعت،ساقي اهل حرم /من سگ کوي توام،اي بر بني هاشم قمر

مهرباني، دستگيري، بس شجاعت دارد او /پسر امُّ الادب باشد ،به زهرا هم پسر

حاجتي داري ببر بر درگه باب الحوائج بازگو /چون کسي نوميد ناگشته ز اين درگاه و در

هر کجا برده شود نام علمدار حسين /مهدي زهرا شود حاضر،ميان بزم دلجوي قمر

پسر شاهِ کرم هست و قمر طلعت عشق

نوه ي حيدر کرار و قَدَر صولت عشق

قاسم ابن الحسني هستم و فخرم اين است

که بُود روي مَهش قبلگهِ دولت عشق

ذکر و ورد لب من نام قشنگ قاسم

بهترين ذکر بُود نام تو درخلوت عشق

جلوه ي رويِ تو در عالم امکان گشته

علت شوق محبين،باعثِ خلقت عشق

تا ابد نام حسن مي برم و،قاسم و عبدُللهِ او

بشود نذر ظهور مُنجي و دولتِ عشق

راه اميرالمؤمنين رسمش جنون است

پس نوکرش مشتاق غلتيدن به خون است

باقر نمر با خون خود اثبات کرده

عشق علي اسلام و قرآن را ستون است

روز من چون شبِ تاريک شده بي تو،بيا

بي تو ارباب در اين دار فنا نيست صفا

کي شود صورت ماهت بشود شمس زمين

گل نرگس تو بيا،مُردم از اين جور و جفا

آقا ،عيوب من محاسنتان را سفيد کرد

اين بي وفايي من، آمدنت را بعيد کرد

آقا بيا،که قاتل جانم نبود توست

آقا نيامدنت، غمِ دل را شديد کرد

يک کمي تو فکر کن،آيا قشنگ است اين شعار؟

ما کجا ،خلّاق سلمان،روي ماه کردگار

خوش بُود ما چون سگي باشيم بر درگاه او

کلنا عباسکُ زينب، ربوده، از تشيع آبرو

ما اگر عباس زينب گشته ايم مهدي کجاست

پس چرا هجمه عليه حضرت مهدي به پاست

آرزو باشد که ماهم يک مدافع ميشويم

چون رسول ترک و ذاکر، مست و عاشق ميشويم

اين چرنديات محض از عده اي نادان بُود

گفتنش با اين زبان،شايد کمي آسان بُود

ما به سگ بودن به درگاه ابالفضل علي ناقابليم

ما براي کلب اين درگاه ،رُتبت قائليم

ما همه سرباز و جيره خوار کوي زينبيم

گر نشد دور حرم،دائم مقيم هيئتيم

رسم و رفتارم چگونه است؟مي پسندد يا که نه؟

گفت و کردارم چگونه است؟مي پسندد يا که نه؟

نکند ما بي تفاوت بر رضايش گشته ايم

فکر و افکارم چگونه است؟مي پسندد يا که نه؟

حضرتش خيلي غريب است و ندارد ياوري

حال دلدارم چگونه است؟،ميخندد يا که نه؟

خنجرش را با تمام قدرتش وارد نمود

بعد از آن از مقعدش خارج نمود

اين ورودي و خروجي حاصلش زيبا شده

خط توليد نجاست در جهان ساقط نمود

اي خستگان غيبتش، اين دوره ي بد عهدي است

راهِ نجاتِ ما فقط، ديدارِ روي مهدي است

تا ميتواني ياد کن از حضرت صاحب زمان

نام قشنگ حضرتش حلال هرچه سختي است