زبان لکنت گرفته در مقامت /شباب اهل جنت،روح ایمان

بُود مقصود من مدح و ثنایت /مدد کن ای شهنشاه کریمان

کریمی و گدا بسیار داری /گدایی درت اوج کمال است

مرا هم از کرم سیراب گردان /دلم شیدای لبخند وصال است

مرا با سوز عشقت پروراندی /ز لطف تو یقین اینجا رسیدم

مرا دوری ز نامت مرگ باشد /احد هستی و مانندت ندیدم

دل من را به یک نیمه نگاهت /گرفتار جمال و روی خود کن

ندیدم خیری از دوری رویت ‌/مرا هم پاسبان کوی خود کن

تویی معبود و دین و قبله گاهم /حرم داری میان قلب شیدا

زمین صحنت،فلک هم گنبد تو /مرا بنویس، از زُوّار زهرا

صفات بی شماری در مقامت /ولی از فاطمه دل میبری تو

تو زهرایی ترین فرد جهانی /عزیز قلب و جان مادری تو

یقین مدح شما کار کسی نیست /به جز زهرا و حیدر، ذات منان

مرا هم جان عبدالله و قاسم /اسیر و (عبد) درگاهت بگردان