کعبه دارد ميشود آماده تا چاکی زند /او گريبان خودش را از برای مرتضی

بَه چه شوری گشته برپا در ميان بيت حق /چون که دارد ميرسد وجه اللهِ بی منتها

جبرئيل و انبيا گرم طواف حرمند /چونکه دارد ميرسد مولا علی روی زمين

آسيه،مريم و حوّا،همگی آمده اند /تا شوند خادمه ی بنت اسد،مادر دين

دست حيدر گشته مشغول ثنای حق تعال /از همان بدو ظهورش غالب است و بی نظير

او اميرالمؤمنين بوده ز آن روز ازل /گشته ابلاغ عموميش به آن روز غدير

حضرت حيدر شدم، ديوانه ات /عشقتان هستیِ من،باشد دليل زندگی

سمت ايوانِ طلايت سجده دارم يا علی /عبد درگاه شما دارد مقام بندگی

کلّ قرآن خدا مجموع در آن نقطه است /نقطه ی با باشد آن خال لب مولا علی

درب خيبر را به يک نيمه اشاره کنده است /حتم دارم گفته آنجا ذکر يا زهرا علی

گشته شيرينیِ اين دنيای من حب علی /عاشق ايوان طلايش اين سگ ناقابل است

گوش کن ای دشمن وجه اللهِ بی منتها /بي ولايش حتم دارم که نمازت باطل است

من گداي پسر شاه خراسان شده ام

من به عشق حرمش صاحب ايمان شده ام

امر کرده که شوم منتظر منجي عشق

در خطش هستم و من گوش به فرمان شده ام

ظهورش بخواه و تکبّر مکن /تکبّر فقط دوری از اين دعاست

که سرگرم خود باشی و زندگی /نگويی به لب صاحبِ من کجاست؟

چه خوش باشد اين زمزمه /که باشد به لب نامِ صاحب زمان

تمام خوشیِ زمان اين بُود /که خدمت کنی بر غريبِ جهان

گدايی درگاه او عزت است /برو معنيش را ز عيسی بپرس

فقط خدمتش کن، همين والسّلام /نگويي چرا؟ و ز من هم نپرس!

برو پاي درسِ امام ششم /که گفته سخن او زِ آخِر زمان

به ما گفته گر درکِ مهدي کني /بشو خادمِ خوبِ صاحب زمان

و در حال حاضر همان کربلاست /حسين زمان طالبِ ياری است

اگر يار او گشته ای مرحبا /و اِلّا جزايت غم و خواری است

همين حرف پايان و مطلب تمام /که اول به خود گويم از اشتياق

که مولای عالم غريب و طريد /چرا زنده مانديم،در اين فراق ؟

تا تو نيايی به خدا بهار نيست

اين دل وحشت زده را قرار نيست

دل به کسی غيرِ امامت مده

هيچ کسی برتر از آن، نگار نيست

ای دخترِ زهرایِ اطهر ،اُمّ کلثوم /مظلوميت در بينِ ما خيلی عجيب است

تو بنت مولايم اميرالمؤمنينی /نام تو همچون مهدیِ زهرا غريب است

جانم فدايت ای غمينِ ضربِ مسمار /ديدي تو مادر را هميشه بينِ بَستر

دختر ببيند مادرش بدحال باشد /دق ميکند از صورت نيلی مادر

اي شاهد دشتِ بلا،اي امّ کلثوم /ديدی برادر شما در بين گودال

ديدی شما سرهای بر نيزه نشسته /بودی پناهی بر همه اطفال بی حال

ناموس مولايم علی،ای دخت زهرا /در شام غم بزم حرامی و جسارت

من هرچه گويم از غمت، اين نيست بانو /ای وای من، ای وای من ،از اين اسارت

دلخوش به اينم که ز ره مهدی بيايد /گيرد تمامِ انتقامِ آل حيدر

اي بانوی من، عمّه ی صاحب زمانی /برگو دعايی تا بيايد عشق مادر

قصه ی مردی و مردانگيت ،يا عباس

عالمي را به خداوند حسينی کرده

بنويسيد مرا مست ابالفضل علي

علت بود من از هست ابالفضل علي

پدر و مادر من غصه ي دوران نخوريد

بسپاريد مرا دستِ ابالفضل علي

اشک هاي عاشقانت اي ارباب /از سر عشق ناب شماست

شک ندارم که نوکري دلم /اثر ذکر ناب يا زهراست

حضرت مهدی ای غريب زمان /بی شما زندگي چه غمبار است

تا شما بين غيبتي ارباب /غم و اندوه ما چه بسيار است

زندگانی در اين زمان عجيب /بي وفا شده بيا ارباب

چه قدَر آرزوي ديدارت /ناله شد، براي پير و شباب

تو غريب تر ز بي کفن بودي /کو حبيب و ظهير و حرّ شما

ما امامِ زمانِ خود رها کرديم /مثل کوفيان ميان دشتِ بلا

با همه بدی و بی رحمي /توهميشه دعايمان کردي

ما که غافل از شما بوديم /ولي باز هم، صدايمان کردي

دستمان را گرفتی يا مهدی /در ميان فتنه هاي اين دوران

العجل مهربان تر از مادر /ای به هر درد و مشکلی درمان

من آماده ام گداي اين در گردم /مدهوش مي و باده ي حيدر گردم

وقتي که علي ساقي کوثر گشته /بي باده ي نابش به کجا برگردم

آنقدْر،ميِ از باده ي او خواهم زد /تا مست و خمار رويِ دلبر گردم

من بر سگيِ درگهتان مبالم /قسمت نشدِ که مثلِ قنبر گردم

ايوانِ طلاي تو مرا مجنون کرد /با روئيت آن سجده،مکرّر کردم

حيدر نبُود خدا،حيدر باشد /کفر است به وجهِ الله، کافَر گردم

وقتي پسري همچو اباالفضل دارد /عشق است فداي پورِ حيدر گردم

تا عمر بُود ذکر علي ميگويم /اين ذکر من است تا که اطهر گردم

جان هم برود به راه حيدر عشق است /شايد بشود شبيهِ مادر گردم

اينجا بُود آنچه را دلت ميخواهد /آخر تو بگو سوي کجا برگردم

عشق است شود ذکر لبم يا مهدي /عشق است فداي گل حيدر گردم

هرکه بر ايوان مولا سجده کرده گفته است

برتر از کلّ عباداتم همين يک سجده است

بهتر بُوَدش حاصل او مرگ شود

وقتي ز کسي ذکرِ علي تَرک شود

حتما نشود به ذات الله رسيد

هيهات، که ذاتِ مرتضي، دَرک شود