تعدادی از اسناد عروسی مبارکهء شاهزاده قاسم علیه السلام و علیامعظمه فاطمهء زبیده سلام الله علیها:

۱.کنزالانساب وبحرالمصاب ((منسوب به آقا سید مرتضی علم الهدی رحمة الله علیه برادر سید رضی اعلی الله مقامه))  به نقل از دست نوشته های الهیه و مبارکهء حضرت امام صادق وامام حسن عسگری علیهم السلام                                 

 ۲.روضة الشهداء . اثر مرحوم ملاحسین کاشفی رحمة الله علیه                                 

۳.منتخب المراثی. اثر فخرالفقهاء والمجتهدین شیخ فخرالدین الطریحی النجفی رحمة الله علیه. استاد علامه محمد باقرمجلسی و آقاسیدهاشم بحرانی رحمة الله علیهم.                                 

۴.مدینة المعاجز. اثر علامه آقاسید هاشم بحرانی رحمة الله علیه                                 

۵.محرق القلوب. اثر ملامحمدمهدی نراقی رحمة الله علیه                                  

۶.اکسیرالعبادات فی اسرارالشهادات. اثر ملا آقا ابن عابدبن رمضان بن الزاهدبن الشیروانی الدربندیرحمة الله علیه                                    

۷.انوارالشهادة. حجة الاسلام شفتی رحمة الله علیه                                    

۸.مقتل ابن عربی. محمدبن علی بن محمد بن عبدالله بن حاتم طائی                                     

۹.اکلیل المضصائب .اثر علامه تنکابنی رحمة الله علیه .                                    

۱۰.مجالس المواعظ. اثر عالم ربانی شیخ جعفر شوشتری رحمة الله علیه                                    

۱۱. دیوان وفائی شوشتری. شاگرد آقاسیدعلی شوشتری وصی عارف واصل شیخ مرتضی انصاری رحمة الله علیهم اجمعین.                                     

۱۲.حدائق الانس وریاض القدس. اثر علامه صدرالدین محمد حسن واعظ قزوینی رحمة الله علیه                                      

۱۳.بحرالمصائب و کنزالغرائب. ملاجعفر روضه خوان تبریزی رحمة الله علیه                                      

۱۴.آتشکدهء نیر. اثر فخرالعرفاء نیرتبریزی رحمة الله علیه                                      

* ۱۵. زبدة الاسرار. اثر مرحوم عارف صمدانی صفی علیشاه رحمة الله علیه                                     

۱۶.طوفان البکاء. اثر میرزا محمدابراهیم المروزی رحمة الله علیه                                     

۱۷.تذکرة الشهداء. اثر ملاحبیب الله شریف کاشی رحمة الله علیه.

اين شور تو بوده که به ما شعور داده

بر قلب تمام سينه زنها هوس ظهور داده

عده اي از روي طعنه ببرند نام ز اينها

قطعا که ز شيطان شود اين قصور زاده

والله اگر شور قشنگ تو نباشد

هيهات که در دل بشود شعور زاده

اين چه سريست به جز شور تو ارباب

اربعين سمت حرم پاي پياده

هر کس که بُود در دل آن شور محرم

يعني که حسين بر دل او شعور داده

عشق يعني دوريِ عاشق زِ هر چه غير يار

خوش به حال عاشقي که جان دهد در پايِ يار

يار ما باشد عزيز فاطمه،مولايِ عشق

حيف باشد حيف،گر دوري گزيني زين نگار

اول هفته اگر اين دلِ ما پيش تو بود

آخر هفته دگر داغ ِظهورِ تو نبود

کاش ما فهميده بوديم که عشقه دو جهان

خم ابرو و گلِ رويِ تو و خويِ تو بود

حرف دل باشد نميدانم چرا آمد به لب

کاش بر لبهاي ما حرفي به غير از تو نبود

حرکت پرچم گنبد، بوي اسپند حرم

دل اين زائرتان تاب ندارد آقا

شوق حرکت در ورودي حرم، دارالسرور

چشم اين نوکرتان خواب ندارد آقا

صحن سقاخانه و پنجره اي از جنس عشق

نوکرت در انتظار کرببلا تاب ندارد آقا

هر که ره گم کرده باشد جمعه بر او يک نشان

ور نه هر روز بُود روزِ امام مهربان

گر بفهمي لحظه اي معناي تلخ غيبتش

از لبانت کي بيفتد،ذکر يا صاحب زمان

دلم هواي ضريح تو را به سر دارد

که جز شما ز دله  نوکرش خبر دارد

دعاي من شده امر ظهور و کرببلا

دعا کبوتر عشق است بال و پر دارد

مرا اسير خود و مجلس خودت کردي

فقط به نام شما زندگي ثمر دارد

ز آندمي که شدم من سيه به تن ز غمت

خوشم که حضرت زهرا به من نظر دارد

خوشا به حال دلي که شده مطيع شما

که دوري از رخ دلجويتان خطر دار دارد

فداي اين همه ايثار فداي عباست

کجاي اين دو جهان مثل اين قمر دارد

کسي که در پي کسب رضاي تو باشد

کجا ز عالم و هستي دگر خبر دارد

به دوري از حرمت صابرم امام غريب

که آخر اين شب هجران غم سحر دارد

هر کس به دلش هست شود زائر مادر /گويم برود به سمت يک مضجع اطهر

اين جمله بُود از دو لب حضرت صادق /آنکه باشد بر دوعالم،شاه و رهبر

آن بقعه بُود مهبط هر حور و مليکه /آنجاست حريمِ دختر ِموسي ابن جعفر

باشد اين بانو کريمه ،نورِ مطلق /حضرت موسي الرضا را هست خواهر

هر که رفته حرمش حاجت روا شد /اين بوُد يک قطره از الطاف دلبر

اين بُود حرف دل کلّ محبين /يک سحر روزي کند ايوانِ حيدر

بعد اين حاجت بود صدر حوائج /اربعين پاي پياده سوي سرور

معرفت يعني قدوم کربلايي /بشود نذرِ ظهورِ عشقِ مادر

حضرت معصومه من ممنونم از تو /که شفيع زائرانت ميشوي در روز محشر

پابوس پدر اسم پسر را خواندم /در بين حرم واله و حيران ماندم

ياد آن مه طلعتي که بود هستيِ حسين /بر لبم نام علي اکبر سلطان راندم

با بردن نام حضرتش در مشهد /گر گدا کاهل بُود را به زمين چسباندم

وقتي به لبم نام حسن جاي گرفت /از بي حرمي و غربتش درماندم

تا در نظرم ياد غريبي حسين بنمودم /اقرح جفوننا،فابک علي الکرببلا را خواندم

انگار که حساس ترين نام بُود پيش شما يا زهرا /پوزش طلبم که روضه ي کوچه به لب بود آندم

بگذار که از غربت فرزند غريبت به شما هيچ نگويم /از غربت مهدي به خدا درماندم درماندم

چون حضرت سلطان خراسان بشود شاد /من چند فضيلت ز علي مرتضي را خواندم

گفتم چه بگويم که بگيرم بهترين هديه ز حضرت /من لعن عدوي مرتضي را به لبم چرخاندم

روي اين ابن الکريم ،روي خداست

کفر باشد گر که پنداري دوتاست

مِهرِ رويش جلوه ي کامل ز رحمانيت است

او عزيز مجتبي،زيبا رخِ کرببلاست

اشکهايم راهِ ديدِ چشم من صد کرده است/ چونکه اين دل، ميل مشهد کرده است

حضرت موسي الرضا دستي بکش بر اين دلم/ نوکرت در پاسخ مِهرِ شما بد کرده است

بازهم لطف و عنايت کرده اي،ضامن شدي/ عاشقت غير از سرِ کوي تو را رد کرده است

گر که دور از تو شدم قصدي نبوده اي رعوف/ تو که ميداني امامم،دل ،غفلت کرده است

باز هم ميلاد تو من در کنارت نيستم/ حضرت سلطان مرا از دور دعوت کرده است

هر کجا ذکر تو شد،آنجا بُود عين حرم/ اصلا انگار که بحر کرمت مَد کرده است

ديگر نبُود ترسي براي زائرت ضامن آهو/ آندم که ميانِ قبر،ميلِ غربت کرده است

يا رضا روزي ما باشد به دستان کريمِ مهدي ات/ پس يقين حضرت مرا راهي مشهد کرده است