تو را به شال عزايت،به چشم خون بارت

بيا که در شب اول تو روضه خوان باشي

برايِ آمدنِ حضرتش، بدان نوکر

ز قيد و بند عوالم رها،تو بي کران باشي

وگر نشد که بيايد، به پيش ما مهدي

هميشه و همه جا،ياد صاحبَ الزَّمان باشي

ميان روضه هاي حسين بهترين وقت است

به لب دعاي ظهور و تو نوحه خوان باشي

با ذکر فاطمه همه عالم اسير ماست

شکر خدا که حضرت حيدر امير ماست

ذکر مدام ما شده يا فاطمه مدد

اذن وصول آن به دو دستان مرتضاست

باب ورود ماه محرم يا فاطمه است

او باني محرّم و اين بزم روضه هاست

گر نام و يادي از پسر تشنه اش کني

جبران کند که مادر سلطان کربلاست

با احترام و عشق در روضه ها بيا

مادري دست به پهلو در کنار خيمه هاست

بعد ناله،بعد گريه کن دعا بهر ظهور

چون که مهدي منتقم بر خون کل اولياست

هر که را خواست خدا عزت و شوکت بدهد

بر درِ خانه ي تو عبد و زمين گيرش کرد

آنکه بودش به برِ حق، عزت و مرتبتي

زيرِ اين بيرقِ مشکيِ حسين، پيرش کرد

آنکه را خواست خدا نعمتِ افضل بدهد

از سر سفره ي عشقِ تو حسين سيرش کرد

هر که در عالم امکان شده مجنون حسين

اول از نام اباالفضل، نمک گيرش کرد

برترين منسب دنيايي ما نوکريت بود حسين

هر که آمد به درت بود گدا،نوکريت ميرش کرد

از دور چه سخت است که زائر باشي

هي بگويي به لبت کاش مجاور باشي

آخر از دور تماشا کردن يک صحنه اي

بايد از تل به يک گودي تو ناظر باشي

يک برادر همچو ماه اندر ميان تير و سنگ

قاتلش همراه خنجر،و تو حاضر باشي

ديدن يک چيز باشد همچو جان کندن خدا

سر جدا کردن ز عشقت،تو مقابل باشي

از براي حمل اين اندوه و غم

پس تو بايد حضرت ام المصائب باشي

اتل متل نوشته

عدو کثيف و زشته

هر کي بگه لعن او

جاش تو باغه بهشته

اتل متل يه فرصت

بريمتو اوج رحمت

بگوتو با دل و جان

صلوات بر محمد

اتل متل با شعور

بخوان دعايِ ظهور

هر که بخواند دعا

دلش شود غرقِ نور

يه دل دارم مهدويه

عاشقه پورِ عليه

من اين عشق و نداشتم

از تو بهشت برداشم

خدا به من عيدي داد

عشقِ آقا مهدي داد

مهدي امام حاظره

به کاراي ما ناظره

از بابا مهربون تره

مهدي امام آخره

مهدي عزيز فاطمس

عاشق ياد علقمس

مهدي اميد اولياس

ظهورش آرزوي ماس

رو دلامون نوشته

ظهورِ آقا عشقه

کل هستي را نگاهي کرده ام در اين زمان

شرق و غرب و هر کجاي اين جهان

حال و احوال همه اندر و غم و اندوه بود

العجل يا ابن الحسن،يا حضرت صاحب زمان

آن دم که دلِ من به هواي تو گرفت /اين دلم دست به دامان عطاي تو گرفت

در جهان حرف و ندا بود ولي شکر خدا /اين وجود من فقط حرف و نداي تو گرفت

تو همان شاه و ولي هستي که هر پيغمبري /وقت اندوه و بلا ذکر ولاي تو گرفت

تو همان مولا علي هستي که ختمي مرتبت /دوش خود را زير پاي تو گرفت

هر کسي شد طينتش پاک و مطهر اي علي /دست بر راه نجات يعني ولاي تو گرفت

آنکه لعنِ بر عدوي فاطمه گويد مدام /زير پرونده ي او مُهرِ رضايِ تو گرفت

تا گفته ام علي بدنم جان گرفته است /اين قلب من به نام تو ايمان گرفته است

هر آدمي که چنگُ زده بر ولاي تو /او دست،به حبل اللهِ قرآن گرفته است

هر لب که گفت نام تو را اي اباالحسن /پس ذکر حي داورِ منان گرفته است

روزي دهنده تمام عوالم فقط تويي /دل معرفت ز سوره ي انسان گرفته است

برق نگاه و قدرتِ حيدر،ذکر فاطمه /سرهاي ذوالفقار تو طوفان گرفته است

هر کس که شد به سمت نجف رهسپار تو /او سجده هاي عشق به ايوان گرفته است

اين جمله ي امام ششم نور مطلق است /مؤمن به ذکرِ علي، ختمِ قرآن گرفته است

حضرت کَرم نموده که ذکر شريف او /جا بر لبِ فقيرِ(عبدِ کريمان)گرفته است

مينويسم از شهنشاه جهان با افتخار /آن امير فاتح و ممسوس ذات کردگار

دشمنان ترسان و لرزان مي شدند /تا به ميدان ميرسيد آن تک يل دُل دُل سوار

مدح اين مولا فقط کار امام است و خدا /کيست آنکه در مقام قابِ اوْاَدنا نگار

آن اميري که بُود خلّاقِ موساي کليم /او به پشتش مي نموده هر يتيمي را سوار

مرتضايي که بُود عرش خدا منزلگهش /با کنيز و با غلامش مي نشيند همچو يار

آيه آيه خط قرآن مدحِ حيدر هست و بس /منکر اين امر باشد سهمِ نار

لا و الّا شأن مولايم علي گشته نزول /لا فتي الّا علي،لا سيف الا ذالفقار