پاره هاي جگرت حاصل آن زهر نبود

جگرت بين همان کوچه ي غم خونين شد

پيش خود گفت همين قبر پر از خاک مرا باشد بس

هر چه باشد سهمِ من،مالِ حسين و عبّاس

اي آنکه دلت هوايي يک حرم است

از دوري کربلا دلت پر محن است

شَهراهِ رسيدن به بين الحرمين،

گريه و ذکر توسل، به امامِ حسن است

وقتي که دختر بچه اي ظلمي تماشا ميکند /قلب و جانش ميلِ بر آغوشِ بابا ميکند

صحبت اينجا بُودغير از لگد، سيلي سخت /گر شود اينگونه او نفرين به دنيا ميکند

شرم دارم يادي از گوشوار و کندن معجر کنم /واي از آن دشمن که زن عازم به صحرا ميکند

ياد دندانهاي شيري ،جان رود پايش کم است /درد پهلو ي لگدکوب، آشوب برپا ميکند

لُکنتش آتش به قلب عمه و طفلان زند /گريه هايش در خرابه روضه برپا ميکند

کودک شامي بگويد،دخترک بابات کو /پس رقيه قلب و جانش ياد بابا ميکند

تا که بابا با سرش مهمان طفلش ميشود /طفل درد،هايش را براي او هويدا ميکند

تا که ميبيند ندارد پاسخي آن سر به او /پيش بابا ميرود، او ترک دنيا ميکند

چند روزيست دلم نام تو را ميشنود ميلرزد

به گمانم سگتان را ،بين زوّار نوشتي ارباب

بار اول در تشرف ،شده ام همقدمِ خواهرتان

بي جهت نيست شدم مست و خراب و بيتاب

ذهن من صحنه ي گريه در حرم ميسازد

ياد سقا و علم،ناله ي طفلان و سراب

کاش در بين الحرمين،صورت مهدي بينم

اي وارث غربت ائمه ،تو مرا هم درياب

هر که بيعت با اميرالمؤمنين رد کرده است

راه رحمت،راه جنت را به خود سد کرده است

هر که بغض حضرت مولا به دل دارد بدان

مادرش در حق باباي خرش بد کرده است

عاشق رويش يقينا با خداست

عشق وقتي قاسم ابنِ مجتباست

دل فقط او را شناسد،والسّلام

شهدِ نامش در دلِ اهل ولاست

قاسمِ ارزاق باشد،صانعِ اهلا عسل

وصل کويش آرزوي انبياست

کوي او کوي خدا و روي او روي خدا

کفر باشد گر تو پنداري دوتاست

روي ماهش خالق هر حُسن و نيک

خالقيّت شأني از روي شماست

ياد و نامش کي بگنجد در کلام

جان اربابم حسين بر او فداست

با تن جاندار و زير سمّ اسب

پس يقين او زاده شاهِ سخاست

باشد اين سرلوحه ي دلهاي ما

گر عمل بي عشق او باشد جفاست

اين قدم هايي که مي آيد به سويت اربعين /کفر باشد گر بگويم بر پلي لرزان شود

آنقدر دارد ثواب و اجر اين راه و قدم /کز علو رفعتش يک محشري حيران شود

هر که آمد سمت اين شش گوشِ عشق /سر به سر ،کلّ وجودش،مملوْ از ايمان شود

کي توان جاي زيارت سمت ديگر روي کرد /در کجا بنوشته که ،هر مصحفي قرآن شود

من مقيم حضرتم تا رنگ و بوي آدمي گيرد وجود /چون نديدم غير کوي تو کسي انسان شود

حضرت ارباب،اي شاه کرامت، يا حسين /ميگذاري کلبتان هم در حرم مهمان شود

اي خداوندا تو فرمودي محبم بر محبين حسين /پس کَرم فرما و بُگذار اين دلم گريان شود

جان آن طفلي که در بينِ خرابه خاک شد /سخت باشد نوکري دور از حرم نالان شود

من اگر دور از تو باشم هم برايت جان دهم /خوش بُود اين جان فدايِ حضرت جانان شود

ورد لبهايم شده هر لحظه و هر دم حسين /چون به نام اعظمت هر مشکلي آسان شود

با توسل بر امير عالمينِ ،مهدي صاحبْ زمان /با ظهورش ظلمها برچيده و ويران شود

چهل سالي که بعد از کربلا بود

هميشه ناله و نوحه به لب داشت

اگر در پيش چشمش ذبح ميشد

به ياد صحنه ي گودال تب داشت

چو يادي ميشد از مير و سپهدار

ز داغش آه و واويلا به لب داشت

دمادم بر رقيه ناله ميکرد

مگر او هم قباله از فدک داشت

اگر از شام ، نامي برده ميشد

که ناله زان همه فحش و کتک داشت

شنيدم آرزوی مرگ کرده

زماني که حرامي چشم بد داشت

يا لثارت الحسين مهدي غريب و بي کس است /حضرت ارباب هم از غربتش دلواپس است

نَنگ باشد بار ديگر ثبت گردد در جهان /آخرين فرزند زهرا و علي هم بي کس است

غربت مولا بُود بيش از تمام واژه ها /با چه رويي من نويسم مهديا اوضاع پَس است

روح و جان ما همه دور از رخ ماه شماست /بي جهت نيست که ايمانم به پيشت نارس است

ما پي احوال خوش گرديم، دور از محضرت /ذهنمان پر گشته از اوراد هرچه ناکس است

حق اگر مهديست،با غيرت چه کار /پيروي از هر رياکار و دغل کاري بس است

گر مراد حقِّ عالم حضرت حجت بُود /پس مريد غير او گشتن فقط خار و خس است

تا که دستت ميرسد، بهرِ ظهور کاري بکن /چون که معيارِ عبوديت رضاي حضرت است

شاعر اين شعر،گشته شهره با نامِ امام /آه و افسوس،که مولايم هنوزم بي کس است

حسّ باران در محرم حس اشک است و بکا

انتظارش را کشيدند بين آن دشتِ بلا

انتظار کلّ طفلان حرم بر يک طرف

دل بسوزد از تلظي علي اصغر،ميان خيمه ها

کل هستي را غمي عظما و جان فرسا گرفت

آنزماني که رباب هروله کرد،در کربلا

او تمام خيمه ها را از پيِ آبي دويد

من بميرم بسته شد رأس علي بر نيزه ها

آب برگشته ولي اصغر ندارد خيمه ها

از غم طفل رباب پايان ندارد گريه ها

دلخوشي مادر اصغر فقط گهواره بود

مادرش نايي ندارد در ميان ناله ها

داغ اصغر يک طرف،داغ سردار حرم

گوش ها پاره شده اندر هجوم بي هوا

غيرت يک مرد مجروح و پريشان گشته است

حضرت سجاد اشک ميريزد براي بچه ها

عمه سادات گشته قد خميده،بي رمق

واي از آن دم که زده در پيشِ چشمش دست و پا

کاش اين اندوه و غم آنجا به پايان ميرسيد

تا نباشد آه و واويلا از اين شام بلا

ماتم عظمايِ ما اين گشته که مولايمان

بر مصيبت خون بريزد او به هر صبح و مسا

بار غم امشب به قلبِ حضرتِ مهدي بُود

بين اين نوکر و مولايش به عشق عهدي بُود

عشق باشد چشم گريان و دعا بهرِ ظهور

پس دعا کن حضرتش را که غريب مهدي بُود

آن دم که نشد خرج عزاي تو حسين

عاقبت حسرت و اندوه برايم دارد

سر خود، صورت خود، در رهِ عشقش داديم

من خوشم حضرتِ دلدار هوايم دارد

خوشي ما شده اين روضه و اشک و هيئت

سگ اين خانه ام و ربط به وفايم دارد

خوشم از باده ي عباس علي،مستم مست

مادرش ام بنين برگ رضايم دارد

من اگر تابع دربست اباالفضل شوم

حتم دارم که خداوند رضايم دارد

به دو چشمان علي اکبر ليلا سوگند

خودِ الله دمت گرم به اين ذکر و ثنايم دارد

گر دم از چهره ي قاسم زنم و عبدالله

پدرِ با کرمش حال و هوايم دارد

تا ابد دم ز حسين ابن علي خواهم زد

مادرش خلد برين هديه برايم دارد

گويم برسد به گوش هر دشمن پست

اين عزاداري من باشد و اين است که هست

من تابع بنت حيدر شده ام،سر شکنم

چون تابع زينب بُود،الله پرست