اي که ساده از کنار عشق قاسم بُگذري

گر بداني راز عشقش عابد کويش شوي

او به يک تمثال رويش کل هستي کرده رام

گر ببيني روي او مقتول ابرويش شوي

او به يک جمله شهادت در رکاب شاه را معنا نمود

گر بفهمي سرّ حرفش ساجد رويش شوي

گر بفمهي ذره اي از رتبه ابن الحسن

تاابد مست و خمار يک سبويش ميشوي

آن دل که نباشد به درونش مِهرِ قاسم

والله بُود کَه گل ديوار ز آن دل با صفا تر

ما مايه غبطه ي ملائک شده ايم

چونکه الله پرست از رخ قاسم شده ايم

مظهر الله و اکبر در جمال قاسم است

کل دين حي داور در جمال قاسم است

نکند در پي رتبت ز مقامش بروي

که تمام حيدرو زهراي اطهر در جمال قاسم است

اصل توحيد و امامت تاري از مويش بود

کل اوصاف خداوند منور در جمال قاسم است

هر که افتاد مسيرش به سر کوي شما

حاجتش رفع شده بي رؤيت روي شما

جالب اينجاست که آن سائل دگر گشته امير

بعد يک مرتبه کآمد به سر کوي شما

اي خالق احسان و کرامت يا امام مجتبي

و عجب رحمتي است دم زدن از خوي شما

تو و ابنا کريمت،خالق ماه کرامت شده ايد

بي جهت نيست دل شيعه پرد سوي شما

اينکه ماه رمضان حال و هوايي دارد

چون نسيم ماه دارد همرهش بوي شما

تو کرامت کن و اين (عبدِ)خودت را تو ببخش

که منم در حد خود دم زدم از خوي شما

در هواي روي قاسم پرزدم / من ندانستم كه اينجا وادي رب جليست

روي او دارد پرستش اي خدا / چون كه جان مجتبي فرزند زهرا و عليست

بعد نامش كام من شيرين بود / چون كه دارد در رجز حيدر فقط شاه و وليست

روزي ماه محرم در كف قاسم بود / ماه داماد است و در ميدان يليست

در تبسم روي او مانند زهرا بوده است / پس يقينا نوكرش مرهون لطف مادريست

او كه بابش شاه جود و بخشش است / پس نظر بر كلب كويش در مقام نوكريست