اي آنکه دلت هوايي يک حرم است

از دوري کربلا دلت پر محن است

شَهراهِ رسيدن به بين الحرمين،

گريه و ذکر توسل، به امامِ حسن است

روي اين ابن الکريم ،روي خداست

کفر باشد گر که پنداري دوتاست

مِهرِ رويش جلوه ي کامل ز رحمانيت است

او عزيز مجتبي،زيبا رخِ کرببلاست

رئيس مذهب حق تشيع

بُود بر روي قبرش تلّي از خاک

امام باقر آن بحر معالي

بُود بر روي قبرش تلّي از خاک

بميرم زينت عبّاد عالم

بُود بر روي قبرش تلّي از خاک

امام مجتبي شاه کرامت

بُود بر وري قبرش تلّي از خاک

خدايا پس رسان مهدي زهرا

که قلب او ز اين غمهاست صد چاک

و خوشحالند خداوند و جميع اوليايش

زماني که بگيرد انتقام ،از آن دو نا پاک

من شاه عالم گشته ام از نوكري مجتبي / اين مرتبت نيست به جز عشق امام مجتبي

در كل عالم گشته ام من نيستم بي اطلاع / هرگز نشد پيدا كريمي در مقام مجتبي

ذکر نام تو حسن به چه صفايي دارد

هر که گشته سائلت حال و هوايي دارد

اي ذات کرامت،پسر ارشد حيدر

اين گدايت آرزوي لقب (کرببلايي)دارد

هر که افتاد مسيرش به سر کوي شما

حاجتش رفع شده بي رؤيت روي شما

جالب اينجاست که آن سائل دگر گشته امير

بعد يک مرتبه کآمد به سر کوي شما

اي خالق احسان و کرامت يا امام مجتبي

و عجب رحمتي است دم زدن از خوي شما

تو و ابنا کريمت،خالق ماه کرامت شده ايد

بي جهت نيست دل شيعه پرد سوي شما

اينکه ماه رمضان حال و هوايي دارد

چون نسيم ماه دارد همرهش بوي شما

تو کرامت کن و اين (عبدِ)خودت را تو ببخش

که منم در حد خود دم زدم از خوي شما

از يمن قدومت علي گشت پدر،فاطمه هم مادر شد

هر كه دل داد شما را به خدا دلبر شد

 از بس كه كرم دارد و آقاست حسن

عالمي  جمع و گداي حسن حيدر شد

در هواي روي قاسم پرزدم / من ندانستم كه اينجا وادي رب جليست

روي او دارد پرستش اي خدا / چون كه جان مجتبي فرزند زهرا و عليست

بعد نامش كام من شيرين بود / چون كه دارد در رجز حيدر فقط شاه و وليست

روزي ماه محرم در كف قاسم بود / ماه داماد است و در ميدان يليست

در تبسم روي او مانند زهرا بوده است / پس يقينا نوكرش مرهون لطف مادريست

او كه بابش شاه جود و بخشش است / پس نظر بر كلب كويش در مقام نوكريست

شايد اين باشد دليل قبر خاكي شما

تا كه از ياد محبين شما چادر خاكي نرود

عبد سلطان كريمان گشته ام

سائل مولاي خوبان گشته ام

گوشه چشم امام مجتبي بوده كه من 

شاعر درگاه جانان گشته ام