هميشه چشم مخلوقات باشد سمتِ خالق

يقين يوسف بُود، مهو رخ زيبایِ قاسم

ابر قدرت، فقط مولا اميرالمؤمنين است /همان که پادْشاهِ آسمانها و زمين است

اگر تيغش کسي را لمس کرده /دونيمش کرده ،ضربت آهنين است

علي مسند نشين عرش اعلاست /علي وجهُ الله و حبل المتين است

علي عينُ الله است و بي مثال است /علي ممسوس رب العالمين است

علي با نوکرش مثل برادر /مرام و مشي مولايم چنين است

علي بر هر يتيمي يار و ياور /گذشت و رحمت او بي قرين است

علي شب گرد بين کوچه ها بود /ز حال مستمندان او غمين است

علي با قاتلش هم عدل دارد /مرام و رحمت حق اينچنين است

کمي نان و نمک قوت علي بود /علي با ناتوانان همنشين است

ولاي او ولاي حضرت حق /براي عاشقان حصن حصين است

صداي زنگ درهاي بهشتي /فقط حيدر اميرالمؤمنين است

غريب است و ندارد يار و ياور

ولی دارد هوای ما مکرّر

بياييد و بخواهيم از خداوند

ظهورِ التيامِ زخمِ مادر

رفته بودي که بيايي،چه قدر طول کشيد /تا نباشد گلِ لبخند شما بيماريم

شده هر لحظه ي من آهي سرد /تا نيايي گل زهرا به خدا غم داريم

رفته بودي که بيايي چه قدر طول کشيد /نکند حناي من بي رنگ است

چقدر باعث زحمت شده ام مهدي جان /دل من سخت تر از يک سنگ است

رفته بودي که بيايي چه قدر طول کشيد /چشم ما به دوريت عادت کرد

تو نبودي و دلم هر سو رفت /دشمنت عشق تو را غارت کرد

رفته بودي که بيايي چه قدر طول کشيد /حال دل بي تو غم و ماتم شد

آنقَّدر من ز شما دور شدم /دل من سخت چو يک آهن شد

رفته بودي که بيايي چه قدر طول کشيد /حالِ هر لحظه ي ما عصيان شد

آه و افسوس به حالِ منِ زار /حضرتش ز کار من گريان شد

عباس ميخوانی خودت را بهر زينب /آيا تو ميدانی اباالفضل علی کيست؟

عباس باشد غيرت الله و دلاور /آيا تو ميداني که غيرت، يا ادب چيست؟

ننگ است،که شيعه دهد بر باد دينش /چون دين حق يکتايي عباس باشد

زشت است، شيعه لال باشد در تهاجم /بايد هميشه روی دين، حساس باشد

بايد هميشه پاسبان دين بمانيم /چون اصل دين مولا اميرالمؤمنين است

وقتی رسد روز ظهورِ صاحب العصر/ نام قشنگ مرتضی بر ما طنين است

اشک های دَم به دَم ،ناله /ضجه هاي بي امان،تا کی؟

بس کن اي عروس مادرم زهرا /دوري از آب و نان، تا کي؟

لااقل بشين تو در سايه /يا نزن به صورتت هر دم

بعد روز دهم شده کارت /ناله و آه و ضجه و ماتم

من بميرم برایِ اصغر تو /بر سرت خاکِ غم تو مَريز

آنقدر چهره ات عوض شده که /به توگفتند، شدي شبيه کنيز

غمِ عالم ميان قلبم هست /ياد لبخند اصغرم ،داغم

ياد آن سرِش به رویِ نی /گشته علّت همين، ماتم

ياد آن لحظه های پايانی /قاتل جان من شده زينب

من ميان خواب می بينم /خنده های حرمله هر شب

بدترين داغ من، خدا داند /عرق شرم شوهرم باشد

خجلتی که او تحمّل کرد /تير و نيزه به پيکرم باشد

تا ابد مديون اين لقمه ی پاکت هستم

که مرا غيرِ درِ حيدرِ کرّار نبرد

تا به دنيا آمدم ،اشکی ريخت

او مرا دست اباالفضل علمدار سپرد

کعبه را چون زادگاه حيدر است، ميخواهمش

قبله ی من کعبه نيست،زادگاهِ مرتضاست

کعبه دارد ميشود آماده تا چاکی زند /او گريبان خودش را از برای مرتضی

بَه چه شوری گشته برپا در ميان بيت حق /چون که دارد ميرسد وجه اللهِ بی منتها

جبرئيل و انبيا گرم طواف حرمند /چونکه دارد ميرسد مولا علی روی زمين

آسيه،مريم و حوّا،همگی آمده اند /تا شوند خادمه ی بنت اسد،مادر دين

دست حيدر گشته مشغول ثنای حق تعال /از همان بدو ظهورش غالب است و بی نظير

او اميرالمؤمنين بوده ز آن روز ازل /گشته ابلاغ عموميش به آن روز غدير

حضرت حيدر شدم، ديوانه ات /عشقتان هستیِ من،باشد دليل زندگی

سمت ايوانِ طلايت سجده دارم يا علی /عبد درگاه شما دارد مقام بندگی

کلّ قرآن خدا مجموع در آن نقطه است /نقطه ی با باشد آن خال لب مولا علی

درب خيبر را به يک نيمه اشاره کنده است /حتم دارم گفته آنجا ذکر يا زهرا علی

گشته شيرينیِ اين دنيای من حب علی /عاشق ايوان طلايش اين سگ ناقابل است

گوش کن ای دشمن وجه اللهِ بی منتها /بي ولايش حتم دارم که نمازت باطل است

من گداي پسر شاه خراسان شده ام

من به عشق حرمش صاحب ايمان شده ام

امر کرده که شوم منتظر منجي عشق

در خطش هستم و من گوش به فرمان شده ام